عشــــق شـــــوری در نــهاد ما نهاد جان ما در بوتــــــــــه ســــــودا نهاد
گفـــتگویــــی در نــــــهاد ما فــــکند جســــــتجویی در درون مـــــــا نهاد
داســـــتان دلبـــــــران آغـــــــاز کرد آرزویــــــــــی در دل شیــــــــدا نهاد
رمــــزی از اســرار باده کشــف کـرد راز مســــتان جمــــله بر صحـرا نهاد
قصّـــــه خـــــوبان به نوعی باز گفت کاتشــی در پیـــــر و در برنــــــا نهاد
از خمستان جرعه ای بر خاک ریخت جنبشـــــــی در آدم و حـــــــوا نهاد
عقل مجـــنون در کــــف لیلی سپرد جان وامــــــق در لـــب عـــــذرا نهاد
دمبـــدم در هــــر لباســـی رخ نمود لحــــظه لحـــظه جای دیگـــر پا نهاد
چون نبـــود او را معـــیّن خــــانه ای هر کـــجا جـــا دید، رخـــت آنجا نهاد
بر مثال خویشتـــن حرفی نــــوشت نام آن حــــــــرف آدم و حــــــوا نهاد
حســـــن را بر دیـــدۀ خود جلوه داد منتـــی بر عاشـــــــق شیــــدا نهاد
هم به چشـــم خود جمال خود بدید تهمتــــــی بر چشـــــم نابینــــا نهاد
یک کرشــمه کـــرد با خود، آنچنانک: فتنـــه ای در پیـــر و در بـــــــرنا نهاد
کـــام فرهــــاد و مــــــراد مـــا همه در لـــب شـــیرین شـــــکر خــا نهاد
بهـــــر آشــــــوب دل ســـــــودائیان خــــال فتنـــه بـــــــر رخ زیبـــــا نهاد
وز پــــی بـــــــرگ و نــــــوای بلبلان رنـــگ و بــــویـــــی در گل رعـنا نهاد
فتنــه ای انگیـــخت شــوری در فکند در ســـرا و شـــهر ما چــــون پا نهاد
تا تــــماشـــای وصــــال خـــــود کند نــــور خـــــدا در دیـــــده بینـــــا نهاد
تـــا کـــمال عــــلم او ظـــاهر شـــود ایــــن همـــه اســـرار بر صحــرا نهاد
شــــور و غـــوغایی بــر آمد از جهان حســـن او چــون دست در یغما نهاد
چـــون در آن غــــوغـا عراقی را بدیدنام او ســـــر دفتـــــر غــــوغـــا نهاد
"فخرالدین عراقی"
راز عشق در آن است که به عشق ،بیشتر از یکدیگر احترام بگذاریم، زیرا عشق هدیه ی ازلی خداوند است.
به قمارخانه رفتم همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی
گفت خود دادی به ما دل حافظا
ما محصل بر کسی نگماشتیم