دریا

سلام به شما دوستای عزیز  

این روزها خیلی هوای دریا رو کردم یعنی دلم براش خیلی تنگ شده تقریبا پارسال همین موقع ها کنار دریا بودم و این مطالبی را که میخوام براتون بذارم همون موقع نوشتم :  

دریا دنیاییست پر از راز و رمز ، پر از حرف و پر از سکوت پر از نشانه و آیت ، پر از زیبایی ، پر از آرامش و پر از طوفان ، دریا پر است از تضادهای زیبا گاه آبادکننده و گاه ویرانگر ، گاه زندگی بخش  

و گاه جان گیرنده  

دریا یعنی عظمت ، عظمت آفریننده اش

دریا یعنی قدرت ، قدرت سازندگی ، قدرت آبادانی و در مقابلش قدرت ویرانگری

دریا یعنی وسعت یعنی عمق و او با تو می گوید بگذار اندیشه ات آنقدر وسیع شود که کرانه هایش را نبینی و بگذار تفکرت آنقدر عمیق شود که انتهایش را نتوان دید . بگذار اندیشه ات پرواز کند تا دور دست تا بینهایت تا خدا

دریا یعنی پاکی و صفا و او با تو می گوید بگذار دلت به پاکی و صافی و زلالی دریا باشد تا بشوید و پاک کند هر چه ناپاکی و آلودگی را

دریا یعنی آگاهی و او با تو می گوید که من میدانم اگر از حرکت بازایستم تبدیل به یک مرداب میشوم که در آن دیگر اثری از شادابی و طراوت وجود ندارد ، من می دانم برای آنکه زندگی کنم و به دیگران زندگی ببخشم باید حرکت کرد باید رفت و رفت تا ...........

دریا یعنی عشق ، عشق به زندگی ، عشق به سازندگی ، عشق به پویندگی ، عشق به بینهایت ، عشق به بیکرانگی و این یعنی عشق به خدا چرا که خدا بینهایت است و بیکران.

دربا با تو می گوید هر گاه در دلت عشق باشد عشق به دیگران سازنده می شوی و دوست داشتنی اما هرگاه هوای نفست بر تو غلبه کند و خود خواهیت بر تو چیره شود ویرانگر می شوی پس همه چیز به یک انتخاب بستگی دارد و این تو هستی که انتخاب می کنی .

وقتی به دریا نگاه می کنی و افق دیدت را دور و دورتر می کنی کمی احساس ترس بهت دست میدهد یک لحظه خودت را وسط اون همه آب تنهای تنها احساس می کنی و اونوقت به تنها چیزی که فکر می کنی خداست چون می دونی تنها قدرتی که می تونه بهت کمک کنه اوست پس دریا یعنی خدا . 

این هم چند بیتی از اشعار فریدون مشیری :

دریا، همان دنیای راز بیکرانه،

دریا، همان آغوش باز مادرانه،

دریا، شگفتا، هر دو، هم گهواره ... هم گور ... !

***

نزدیک تر، نزدیک تر، او هم مرا دید .

آوای او بانگ خوش آمد بود،

بی هیچ تردید .

آن سان که بیند آشنائی آشنا را،

چیزی در ین عالم به هم پیوند می داد

جان های بی آرام ما را .

***

خاموش و غمگین، هر دو ساعت ها نشستیم !

خاموش و غمگین هر دو بر هم دیده بستیم .

ناگاه، ناگاه،

آن بغض پنهان را، که گفتی،

می کشت مان چون جور و بیداد زمانه؛

با های های بی امان در هم شکستیم ؟ ...

از دل، به هم افتاده، مالامال اندوه،

بر شانه های خسته، بار درد، چون کوه،

می گفتیم و می گفتیم و می گفت و می گفت،

تا آفتاب زرد، در اعماق جنگل فرو خفت !

***

دریا و من، شب تا سحر بیدار ماندیم .

شعری سرودیم .

اشکی فشاندیم .

شب تا سحر، آشفته حالی بود با آشفته گوئی،

انده یاران بود و این آشفته پوئی،

بر این پریشان روزگاری، چاره جوئی .

***

دریا به من بخشید آن شب،

بس گنج از گنجینه خویش .

از آن گهرهای دلاویزی که می ساخت ؛

در کارگاه سینه خویش :

جوشش، تپش، کوشش، تکاپو، بی قراری !

ساکن نماندن همچو مرداب،

چون صخره - اما - پیش توفان استواری !

هم بر خروشیدن به هنگام،

هم بردباری ! 

***