دشت‌هایی چه فراخ!
کوه‌هایی چه بلند!
در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد!
من در این آبادی ، پی چیزی می‌گشتم:
پی خوابی شاید ،
پی نوری ، رنگی ، لبخندی.
پشت تبریزی‌ها
غفلت پاکی بود ، که صدایم می‌زد.
پای نی‌زاری ماندم، باد می‌آمد ، گوش دادم:
چه کسی با من حرف می‌زد؟
سوسماری لغزید.
راه افتادم.
یونجه‌زاری سر راه ،
بعد جالیز خیار ، بوته‌های گل رنگ
و فراموشی خاک.
لب آبی
گیوه‌ها را کندم و نشستم ، پاها در آب:
" من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است!
نکند اندوهی ، سر رسد از پس کوه.
چه کسی پشت درختان است؟
هیچ ، می‌چرد گاوی در کرد.
ظهر تابستان است.
سایه‌ها می‌دانند که چه تابستانی است.
سایه‌هایی بی‌لک ،
گوشه‌ای روشن و پاک ،
کودکان احساس! جای بازی اینجاست.
زندگی خالی نیست:
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست.
آری
تا شقایق هست ، زندگی باید کرد.
در دل من چیزی است، مثل یک بیشه ء نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه.
دورها آوایی است، که مرا می‌خواند. "
عشــــق شـــــوری در نــهاد ما نهاد جان ما در بوتــــــــــه ســــــودا نهاد
گفـــتگویــــی در نــــــهاد ما فــــکند جســــــتجویی در درون مـــــــا نهاد
داســـــتان دلبـــــــران آغـــــــاز کرد آرزویــــــــــی در دل شیــــــــدا نهاد
رمــــزی از اســرار باده کشــف کـرد راز مســــتان جمــــله بر صحـرا نهاد
قصّـــــه خـــــوبان به نوعی باز گفت کاتشــی در پیـــــر و در برنــــــا نهاد
از خمستان جرعه ای بر خاک ریخت جنبشـــــــی در آدم و حـــــــوا نهاد
عقل مجـــنون در کــــف لیلی سپرد جان وامــــــق در لـــب عـــــذرا نهاد
دمبـــدم در هــــر لباســـی رخ نمود لحــــظه لحـــظه جای دیگـــر پا نهاد
چون نبـــود او را معـــیّن خــــانه ای هر کـــجا جـــا دید، رخـــت آنجا نهاد
بر مثال خویشتـــن حرفی نــــوشت نام آن حــــــــرف آدم و حــــــوا نهاد
حســـــن را بر دیـــدۀ خود جلوه داد منتـــی بر عاشـــــــق شیــــدا نهاد
هم به چشـــم خود جمال خود بدید تهمتــــــی بر چشـــــم نابینــــا نهاد
یک کرشــمه کـــرد با خود، آنچنانک: فتنـــه ای در پیـــر و در بـــــــرنا نهاد
کـــام فرهــــاد و مــــــراد مـــا همه در لـــب شـــیرین شـــــکر خــا نهاد
بهـــــر آشــــــوب دل ســـــــودائیان خــــال فتنـــه بـــــــر رخ زیبـــــا نهاد
وز پــــی بـــــــرگ و نــــــوای بلبلان رنـــگ و بــــویـــــی در گل رعـنا نهاد
فتنــه ای انگیـــخت شــوری در فکند در ســـرا و شـــهر ما چــــون پا نهاد
تا تــــماشـــای وصــــال خـــــود کند نــــور خـــــدا در دیـــــده بینـــــا نهاد
تـــا کـــمال عــــلم او ظـــاهر شـــود ایــــن همـــه اســـرار بر صحــرا نهاد
شــــور و غـــوغایی بــر آمد از جهان حســـن او چــون دست در یغما نهاد
چـــون در آن غــــوغـا عراقی را بدیدنام او ســـــر دفتـــــر غــــوغـــا نهاد
"فخرالدین عراقی"
من به خورشید اعتقاد دارم حتی اگر ندرخشد
من به ماه اعتقاد دارم ، حتی اگر نتابد
من به ابر اعتقاد دارم ، حتی اگر نبارد
من به عشق اعتقاد دارم ، حتی اگر تنها باشم
و من به خدا اعتقاد دارم ، حتی اگر ساکت باشد
سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم
لب باز نکردم به خروشی و فغانی من محرم راز دل طوفانی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم
از شوق شکر خند لبش جان نسپردم شرمنده جانان ز گرانجانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هرچند امین، بسته دنیا نیم اما دل بسته به یاران خراسانی خویشم
ای هدهد صبا به سبا می فرستمت
بنگر که از کجا به کجا می فرستمت
حیف است طایری چو تو در خاکدان غم
ز اینجا به آشیان وفا می فرستمت
در راه عشق مرحله قرب و بعد نیست
می بینمت عیان ودعا می فرستمت
هر صبح و شام قافله ای از دعای خیر
در صحبت شمال و صبا می فرستمت
تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت
ای غایب از نظر که شدی همنشین دل
می گویمت دعا وثنا می فرستمت
در روی خود تفرج صنع خدای کن
که آیینه خدای نما می فرستمت
تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند
قول و غزل به ساز و نوا می فرستمت
ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت
با درد صبر کن که دوا می فرستمت
حافظ سرود مجلس ما ذکر خیر توست
بشتاب هان که اسب و قبا می فرستمت
ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس
منزل سلمی که بادش هر دم از ما صد سلام
پرصدای ساربانان بینی و بانگ جرس
محمل جانان ببوس آن گه به زاری عرضه دار
کز فراقت سوختم ای مهربان فریاد رس
من که قول ناصحان را خواندمی قول رباب
گوشمالی دیدم از هجران که اینم پند بس
عشرت شبگیر کن می نوش کاندر راه عشق
شب روان را آشنایی‌هاست با میر عسس
عشقبازی کار بازی نیست ای دل سر بباز
زان که گوی عشق نتوان زد به چوگان هوس
دل به رغبت می‌سپارد جان به چشم مست یار
گر چه هشیاران ندادند اختیار خود به کس
طوطیان در شکرستان کامرانی می‌کنند
و از تحسر دست بر سر می‌زند مسکین مگس
نام حافظ گر برآید بر زبان کلک دوست
از جناب حضرت شاهم بس است این ملتمس