السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

 

  کربلا لبریز عطر یاس شد              نوبت جانبازی عباس شد

بازوانش مرگ را بیتاب کر د         تیغهای تشنه را سیراب کرد

تا کنون عباسها را دیده ای    بوسه ای از دست آنها چیده ای

بنگر این مستان آتش خورده را      بازوان تیر وترکش خورده را

ای صبا از ما بگو با کربلا                ای نماز ما به خاکت مبتلا

تا به کی دور از تودر خود سوختن  چشم بر راه نسیمت دوختن

یا جنون کن راه خود را باز کن                   یا مرا آماده پرواز کن

بر سر نی زلف ما را تاب ده            ماهیان را رخصت گرداب ده

آنچنان کن تا نماند بر زمین              از وجودم غیر آهی آتشین

    رو که در یک دل نمی گنجد دو دوست

     تا که اکبر با رخ افروخته
   خرمن آزادگان را سوخته
   ماه رویش کرده از غیرت عرق
   همچو شبنم، صبحدم بر گل ورق
   بر رخ افشان کرده زلف پرگره
   لاله را پوشیده از سنبل زره
   نرگس سرمست در غارتگری
   سوده مشک تر به گلبرگ دری
   آمد و افتاد از ره با شتاب
   همچو طفل اشک بر دامان باب
   کای پدرجان همرهان بستند بار
   مانده بار افتاده اندر رهگذار
   دیر شد هنگام رفتن ای پدر
   رخصتی گر هست، باری زودتر
   در جواب از تنگ شکر قند ریخت
   شکر از لب های شکرخند ریخت
   گفت کای فرزند مقبل آمدی
   آفت جان رهزن دل آمدی
   کرده ای از حق تجلی ای پسر
   زین تجلی فتنه ها داری به سر
   نرگست با لاله در طنازی است
   سنبلت با ارغوان در بازی است

   گه دلم پیش تو، گاهی پیش اوست
   رو که در یک دل نمی گنجد دو دوست

   جان رهین و دل اسیر چهر توست
   مانع راه محبت مهر توست
   همچو چشم خود به قلب من متاز
   همچو زلف خود پریشانم مساز
   حائل ره، مانع مقصد مشو
   بر سر راه محبت سد مشو
   چون تو را او خواهد از من رو نما
   رو نما شو جانب او رو نما