و آنگاه جوانی گفت ای حکیم مهربان از دوستی سخن بگوی.
پیامبر گفت:دوست شما همان دعای شماست که مستجاب شده است.
مزرعه ی شماست که در آن با عشق دانه می کارید و با سپاس درو می کنید.
سفره ی طعام و آتشدان شماست، زیرا با گرسنگی نزد او می آیید و در کنارش آرامش
می جویید.
وقتی دوست شما ازضمیر خویش سخن می گوید شما را نه هراس آن باشد که گویید
"چنین نیست" و نه دریغ باشد که گویید "آری چنین است".
و هنگامی که او سکوت می کندقلب شما از گوش کردن به آوای قلب او باز نمی ایستد،
زیرا در اقلیم دوستی همه ی اندیشه ها،همه ی آرزوها و انتظارات بی هیچ کلمه ای به
دنیا می آیند و میان دو دوست تقسیم می شوند، با شادی و نشاطی که در زبان نمی گنجد.
وقتی از دوست جدا می شوید به دل غمی راه ندهید زیرا آنچه را که شمادر او بیش از
همه چیز دوست می دارید ای بسا که در جدایی بهتردرچشم شما جلوه کند چنانکه کوهنورد وقتی از دشت به کوه می نگرد آنرا بهتر می بیند.
و خوشترآنکه در دوستی هیچ مقصودی در میان نباشد مگر آنکه روح شما ژرفترو عظیم تر شود، زیرا اگر عشق در پی چیزی جز کشف اسرار عشق باشد به حقیقت عشق نیست
بلکه دامی است که آدمی می گسترد ودرآن صیدی جز کالای بیهوده نمی افتد.
و بگذار بهترین بخش هستی تو از آن دوستت باشد.
زیرا اگر دوست را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت با او بر باد دهی
بهره آن دوستی چه خواهد بود؟
پس در صحبت او ساعاتی را بجوی برای زیستن(نه برای کشتن).
زیرا دوست برای آن است که نیاز تو را بر آورد نه آنکه تهی بودنت را پر کند.
و بگذار که در پیوند شیرین دوستی خنده و شادی باشد و شریک شدن در لذتهای یکدیگر.
زیرا در شبنم نکته های ظریف و کوچک ، دل آدمی صبح خود را می یابد و تازه وبا طراوت
می شود.
( برگرفته از کتاب "پیامبر" اثر جبران خلیل جبران")
از هر چه بگذریم، سخن دوست خوش تر است !